پلیمر جدید دانشگاه استنفورد، گامی به سوی تحقق رویای صفحه لمسی خود ترمیم شونده در تبلت و تلفن هوشمند

سطوح خود ترمیم شونده به شکل تئوریک می‌توانند راه حلی تمام عیار برای حفاظت از گجت های ما باشند، گجت هایی که ظاهر آنها هر آن می‌تواند صدمه ببیند و ما را نسبت به تبلت یا تلفن مان دل زده کند. با این حال رویاهای ما تا قبل از این، پشت یک سد محکم گیر افتاده بودند؛ از آنجایی که متریال های موجود برای سطوح خود ترمیم شونده قادر به هدایت جریان الکتریکی نیستند، پس نمی‌توانند بر روی صفحات لمسی یا سایر جاهایی که منطق استفاده از آنها وجود دارد، قرار بگیرند.

اما چنانچه پژوهش‌های دانشگاه استنفورد برای ساخت پلیمر پلاستیکی رسانا، در نهایت نتیجه مناسب دهد، آن وقت دیگر تبلت ها یا تلفن هایی با صفحات لمسی خراش خورده به خاطره تبدیل خواهند شد. متریال در دست توسعه می‌تواند ظرف چند دقیقه پس از صدمه دیدن، به کمک برقراری پیوندهای هیدروژنی سریع، زیبایی از دست رفته‌اش را به دست آورد ولی در عین حال، اجزا نانوسکوپی داخل آن که از جنس نیکل هستند قادر خواهند بود جریان الکتریکی را نیز پیوسته انتقال داده و همزمان، به لمس یا فشار نیز عکس العمل نشان دهند.

این متریال جدید به طور خاص برای کاربرد در دنیای واقعی ساخته شده و قابلیت ترمیمی خود را در مقابل صدمات متعدد و در دماهای نرمال حفظ می کند. بهترین کاربرد این پلیمر جدید می‌تواند دستگاه های موبایل باشد که اغلب سطح رویی آنها را نمایشگری بزرگ اشغال کرده و همواره در معرض خراشیدگی کلیدهای مزاحم در جیب یا کیف ما است.

محققان استنفورد کاربردهای دیگری مثل سیم‌های الکتریکی خود ترمیم شونده و عضو های مصنوعی که قادر به تشخیص صدمات هستند نیز برای این پلیمر جدید در نظر دارند. البته این پلیمر تا تجاری سازی راه درازی در پیش دارد ولی دیگر موقع اش بود که دانشمندان برای مشکلات گجت ها هم چاره ای بیندیشند.

نظر شما چیست. فکر می‌کنید چند سال دیگر زمان لازم است تا گجت‌هایی با نمایشگر (یا حتی بدنه) ترمیم شونده عمومیت پیدا کنند؟